Ingrid ter Woorst, bestuurslid hoogheemraadschap van Delfland (Water Natuurlijk), schreef naar de Volkskrant:
Sheila Sitalsing schrijft over de waterschapsverkiezingen (Ten eerste, 25 februari) en slaat met de titel de spijker op zijn kop. Waterschappen hebben namelijk veel last van (verboden) bestrijdingsmiddelen en illegale lozingen door de tuinbouw. Als hoogheemraadschap van Delfland hebben we te maken met normoverschrijdingen van duizenden keren! De Nederlandse Voedsel- en Waren Autoriteit heeft weer verboden middelen aangetroffen bij veel tuinders. Het publiek weet dit niet omdat de Land en Tuinbouw Organisatie Nederland (LTO) consequent het verhaal ophangt over 'duurzame teelt' en in plaats van gif spreekt van 'gewasbeschermingsmiddelen'. Het is al erg genoeg dat mensen de gevolgen van dit landbouwgif ondervinden, maar ze betalen er ook voor! Het kost ons als waterschap tonnen extra per jaar om te controleren of er misstanden zijn. Dat wordt vooral door de stedelingen betaald, dankzij een slimme lobby van LTO, waardoor de tuinders maar weinig waterschapslasten betalen. Dit systeem wordt al jaren in stand gehouden door de zogenoemde geborgde zetels voor de agrarische sector en het (tuinbouw)bedrijfsleven, ondersteund door CDA en VVD. De komende waterschapsverkiezingen bieden dus dé kans voor inwoners van steden en dorpen om dit veranderen: kies bewust voor schoon en gezond water.
Posts tonen met het label waterschap. Alle posts tonen
Posts tonen met het label waterschap. Alle posts tonen
7 mrt 2012
Waarom paginagrote advertentie over muskusrattenbeheer?
Waterschap Hunze en Aa’s bestrijden muskusratten en daarom plaatste het waterschap ("van uw geld") op 6 maart een paginagrote advertentie in de Gezinsbode met de titel "Voor úw veiligheid!". Waarom? Dat is onduidelijk, want wanneer u een muskusrat signaleert dan hoeft u niets te doen, dat doen de muskusrattenvangers wel.
Maar waarom zet het waterschap niet de vos in? Want vossen bestrijden naast ganzen ook muskusratten. En er zijn nog meer helpers. Zou het geld voor een advertentie niet beter besteed zijn aan een het bevorderen van een natuurlijk beheer? Meer lezen? Klik hier.
Maar waarom zet het waterschap niet de vos in? Want vossen bestrijden naast ganzen ook muskusratten. En er zijn nog meer helpers. Zou het geld voor een advertentie niet beter besteed zijn aan een het bevorderen van een natuurlijk beheer? Meer lezen? Klik hier.
29 okt 2009
Doe een effectievere proef met niet bestrijden muskusratten
Tot verdriet en woede van de PvdD Groningen hebben de gedeputeerden van de Provinciale Staten van Groningen besloten om een proef met niet bestrijden van muskusratten niet uit te voeren. De reden daarvoor is dat het teveel zou kosten in deze economisch zware tijden. De proef was in de steigers gezet omdat getwijfeld werd aan de efficiëntie waarmee de muskusratten werden bestreden. Het kost nogal wat aan salaris voor de vangers in vergelijking tot de geringe schade die de “waterwoelers” doorgaans aanrichten.
In het buitenland zijn de muskusratten nauwelijks schadelijk en dat heeft te maken met de manier waarop daar de watergangen lopen en ingericht zijn. Men geeft aan de vrije natuur langs de oevers brede stroken die met rust worden gelaten. Het is het graafwerk in steile oevers wat leidt tot inzakken van slootkanten. En de Nederlandse agrariërs benutten graag het land tot vlak bij het water, vandaar de steile slootkanten.
Wanneer ook in ons land de waterlopen natuurlijk zouden worden ingericht en de oevers graafproof worden gemaakt dan kunnen gravers geen kwaad meer doen. Nu wordt het ene dier bejaagd en het andere dier beschermd. In het Zuidlaardermeer, bijvoorbeeld, zijn bevers uitgezet, maar er komen in hetzelfde gebied beverratten voor. Het woord rat suggereert dat het schadelijke dieren zijn, maar er is in wezen weinig verschil met een bever. Omdat de dieren ongeveer even groot zijn, wordt daar gewerkt met vangkooien. Wordt een bever of beverrat gevangen, dan krijgt een muskusrattenvanger automatisch een sms-je. Treft hij een bever aan, dan wordt deze losgelaten. Treft hij een beverrat aan dat wordt deze doodschoten.
Vreemde discriminatie van exoten.
De achtergrond is dat de Nederlandse waterlopen niet goed beveiligd zijn tegen gravers. We kiezen er dan maar voor om bepaalde dieren te bejagen, hoogstens zijn de vangers bereid om een deel van het jaar minder te bejagen. We zouden het salaris van muskusrattenvangers net zo goed kunnen uitgeven voor het beschermen van oevers tegen ondergraving of voor het inrichten van bouwvrije stroken.
Dit laatste heet akkerrandenbeheer.
Daar zou de provincie of het waterschap eens een proef mee moeten doen: maak brede stroken langs de waterwegen, die onbebouwd blijven, en verstevig op die stukken, waar het niet anders kan, de oeverwal zodanig dat de muskus- en beverrat er niet in kunnen graven. Laat eens uitzoeken hoe groot de kosten voor preventie en braakligging zijn in relatie tot het salaris van de vangers. Maak dus een proefopzet en richt een gebied in waarin geen graafschade valt te verwachten.
Wanneer de kosten vergelijkbaar zijn met bejaging, bedenk en communiceer dan dat het braak laten liggen niet alleen bovengenoemd voordeel heeft, maar dat ook:
- de biodiversiteit wordt beschermd en bevorderd;
- dat allerlei dieren als hazen en weidevogels met meer kans op overleven hun jongen kunnen onderbrengen;
- dat boeren een vergelijkbare strook eigenlijk toch al niet zouden mogen bemesten en of met onkruidbestrijders zouden mogen bespuiten.
De populaties hazen, vlinders en bijen zouden een gezonde habitat hebben en het geheel is aantrekkelijker voor de recreant.
Uiteraard zou de agrariër gecompenseerd moeten worden voor het niet gebruiken van dit stukje land, bij voorkeur door dit land te kopen en toe te voegen aan de Ecologische HoofdStructuur (EHS) en open te stellen voor de wandelaar. Hoogstens zou de boer of de loonwerker kunnen worden ingezet bij het beheer van de waterlopen. Eventuele graafschade van de muskus- of beverrat kan worden hersteld met het slib dat jaarlijks toch al wordt gebaggerd.
Hoewel ongetwijfeld vanuit de landbouw voorgesteld zou worden om op basis van vrijwilligheid te werken is het beter om deze maatregelen integraal en verplicht in te voeren bij alle agrarische percelen. Wanneer er uitzonderingen zouden zijn, blijft het ook noodzakelijk om muskusratten en andere dieren te bejagen en dat geld is eigenlijk in het water gegooid. In ons land is al een overproductie in de landbouw en de balans tussen natuur en gecultiveerd land is scheef, zeker in vergelijking met het buitenland.
In het buitenland zijn de muskusratten nauwelijks schadelijk en dat heeft te maken met de manier waarop daar de watergangen lopen en ingericht zijn. Men geeft aan de vrije natuur langs de oevers brede stroken die met rust worden gelaten. Het is het graafwerk in steile oevers wat leidt tot inzakken van slootkanten. En de Nederlandse agrariërs benutten graag het land tot vlak bij het water, vandaar de steile slootkanten.
Wanneer ook in ons land de waterlopen natuurlijk zouden worden ingericht en de oevers graafproof worden gemaakt dan kunnen gravers geen kwaad meer doen. Nu wordt het ene dier bejaagd en het andere dier beschermd. In het Zuidlaardermeer, bijvoorbeeld, zijn bevers uitgezet, maar er komen in hetzelfde gebied beverratten voor. Het woord rat suggereert dat het schadelijke dieren zijn, maar er is in wezen weinig verschil met een bever. Omdat de dieren ongeveer even groot zijn, wordt daar gewerkt met vangkooien. Wordt een bever of beverrat gevangen, dan krijgt een muskusrattenvanger automatisch een sms-je. Treft hij een bever aan, dan wordt deze losgelaten. Treft hij een beverrat aan dat wordt deze doodschoten.
Vreemde discriminatie van exoten.
De achtergrond is dat de Nederlandse waterlopen niet goed beveiligd zijn tegen gravers. We kiezen er dan maar voor om bepaalde dieren te bejagen, hoogstens zijn de vangers bereid om een deel van het jaar minder te bejagen. We zouden het salaris van muskusrattenvangers net zo goed kunnen uitgeven voor het beschermen van oevers tegen ondergraving of voor het inrichten van bouwvrije stroken.
Dit laatste heet akkerrandenbeheer.
Daar zou de provincie of het waterschap eens een proef mee moeten doen: maak brede stroken langs de waterwegen, die onbebouwd blijven, en verstevig op die stukken, waar het niet anders kan, de oeverwal zodanig dat de muskus- en beverrat er niet in kunnen graven. Laat eens uitzoeken hoe groot de kosten voor preventie en braakligging zijn in relatie tot het salaris van de vangers. Maak dus een proefopzet en richt een gebied in waarin geen graafschade valt te verwachten.
Wanneer de kosten vergelijkbaar zijn met bejaging, bedenk en communiceer dan dat het braak laten liggen niet alleen bovengenoemd voordeel heeft, maar dat ook:
- de biodiversiteit wordt beschermd en bevorderd;
- dat allerlei dieren als hazen en weidevogels met meer kans op overleven hun jongen kunnen onderbrengen;
- dat boeren een vergelijkbare strook eigenlijk toch al niet zouden mogen bemesten en of met onkruidbestrijders zouden mogen bespuiten.
De populaties hazen, vlinders en bijen zouden een gezonde habitat hebben en het geheel is aantrekkelijker voor de recreant.
Uiteraard zou de agrariër gecompenseerd moeten worden voor het niet gebruiken van dit stukje land, bij voorkeur door dit land te kopen en toe te voegen aan de Ecologische HoofdStructuur (EHS) en open te stellen voor de wandelaar. Hoogstens zou de boer of de loonwerker kunnen worden ingezet bij het beheer van de waterlopen. Eventuele graafschade van de muskus- of beverrat kan worden hersteld met het slib dat jaarlijks toch al wordt gebaggerd.
Hoewel ongetwijfeld vanuit de landbouw voorgesteld zou worden om op basis van vrijwilligheid te werken is het beter om deze maatregelen integraal en verplicht in te voeren bij alle agrarische percelen. Wanneer er uitzonderingen zouden zijn, blijft het ook noodzakelijk om muskusratten en andere dieren te bejagen en dat geld is eigenlijk in het water gegooid. In ons land is al een overproductie in de landbouw en de balans tussen natuur en gecultiveerd land is scheef, zeker in vergelijking met het buitenland.
22 jul 2009
Gelijktijdig maaien oevers funest voor dierenleven aan de waterkant
Waterschappen laten de kanten van waterlopen regelmatig maaien. Daarvoor hebben zij goede redenen, maar tegelijk wordt er veel natuur door het maaien vernield. Zou de linker- en rechteroever niet op dezelfde dag worden gemaaid, maar met een tussenpoos van bijvoorbeeld 1 maand dan draagt dat bij aan de overleving van ontelbare dieren. In ambtelijke termen: het draagt bij aan de vergroting van de biodiversiteit. Voor de wandelaar: het wordt aantrekkelijker om langs het water te wandelen.
Onderstaande foto is genomen in de provincie Groningen.
Door het gelijktijdig maaien van beide oevers zijn vele dieren onnodig gedood, bij de eerste gang vluchtten de dieren naar de ongemaaide kant en toen deze werd gemaaid, was er geen plek om naar te vluchten.
Deze werkwijze gaat recht tegen het advies van de overheid in. Eerlijk is eerlijk zou de overheid wel wat duidelijker mogen zijn in wat zij onder goed maaibeheer verstaat.
Het ministerie van VROM schrijft op haar website:
VROM wil u met deze handreiking enthousiasmeren, inspireren en laten zien dat werken aan biodiversiteit in de directe omgeving leuk is en fraaie resultaten op kan leveren. Vandaar ook de titel: Biodiversiteit werkt.
Werk voor biodiversiteit
Veel waterschappen leveren in het kader van de realisatie van het huidige waterbeleid een bijdrage aan het biodiversiteitsbeleid. Zo voeren ze bijvoorbeeld projecten uit voor ecologisch slootbeheer. De projectdoelstellingen zijn niet altijd watergerelateerd. Projecten richten zich vaak op het bereiken van een schrale gevarieerde vegetatie (met name bovenaan het talud) en het herstel van populaties van amfibieën en reptielen. Dit wordt bereikt door een ander maaibeheer. De waterkwaliteit profiteert dan ook van minder uit- en afspoeling. Ook door een lagere maaifrequentie in het water ontstaan situaties waarin waterplanten zwevende deeltjes kunnen afvangen. Daardoor krijg je helderder water en dat biedt weer kansen voor roofvissen e.d. Ook met waterbergingsprojecten is winst voor biodiversiteitsprojecten te halen.
Tot zover VROM.
Het kost weinig extra geld om twee oevers op twee tijdstippen te laten maaien. Het kost alleen wat meer moeite en vraagt toezicht. Voor de toerist, natuurliefhebber of wandelaar is het een wereld van verschil.
Onderstaande foto is genomen in de provincie Groningen.
Door het gelijktijdig maaien van beide oevers zijn vele dieren onnodig gedood, bij de eerste gang vluchtten de dieren naar de ongemaaide kant en toen deze werd gemaaid, was er geen plek om naar te vluchten.
Deze werkwijze gaat recht tegen het advies van de overheid in. Eerlijk is eerlijk zou de overheid wel wat duidelijker mogen zijn in wat zij onder goed maaibeheer verstaat.
Het ministerie van VROM schrijft op haar website:
VROM wil u met deze handreiking enthousiasmeren, inspireren en laten zien dat werken aan biodiversiteit in de directe omgeving leuk is en fraaie resultaten op kan leveren. Vandaar ook de titel: Biodiversiteit werkt.
Werk voor biodiversiteit
Veel waterschappen leveren in het kader van de realisatie van het huidige waterbeleid een bijdrage aan het biodiversiteitsbeleid. Zo voeren ze bijvoorbeeld projecten uit voor ecologisch slootbeheer. De projectdoelstellingen zijn niet altijd watergerelateerd. Projecten richten zich vaak op het bereiken van een schrale gevarieerde vegetatie (met name bovenaan het talud) en het herstel van populaties van amfibieën en reptielen. Dit wordt bereikt door een ander maaibeheer. De waterkwaliteit profiteert dan ook van minder uit- en afspoeling. Ook door een lagere maaifrequentie in het water ontstaan situaties waarin waterplanten zwevende deeltjes kunnen afvangen. Daardoor krijg je helderder water en dat biedt weer kansen voor roofvissen e.d. Ook met waterbergingsprojecten is winst voor biodiversiteitsprojecten te halen.
Tot zover VROM.
Het kost weinig extra geld om twee oevers op twee tijdstippen te laten maaien. Het kost alleen wat meer moeite en vraagt toezicht. Voor de toerist, natuurliefhebber of wandelaar is het een wereld van verschil.
Abonneren op:
Posts (Atom)