Een stadse kijk op dode dieren

Herman Sandman schrijft in de Groninger Gezinsbode van 16 maart 2010 dat de Partij voor de Dieren een stadse uitvinding is. “Die beweging komt voort uit de merkwaardige neiging van de mens alles via de overheid geregeld te willen hebben. We kunnen geen mus zien hinken of de Dierenambulance wordt opgetrommeld en als die niet snel komt, dienen we een met moties en amendementen omgeven Plan van Aanpak in om zo’n misstand in de toekomst te voorkomen.”
Sandman pleit voor de mentaliteit die op het platteland heerst. “Je hebt ook geen partij nodig om dieren te helpen als dat nodig is. Dat moet je gewoon doen”. Een schaap op zijn rug zet je meteen overeind en wanneer het is overleden dan gooi je het in Slochterdiep. Het natuurlijke resultaat zijn palingen zo groot als brandslangen.

“De sterkste" (de mens) "eet als laatste”.

Volgens het CDA is de Partij voor de Dieren in het geval van de sterfte van grote grazers in de Oostvaardersplassen door haar hoeven gezakt door er niet voor te pleiten om de hongerige dieren bij te voeren. Velen zijn geschokt door de beelden van stervende dieren. Jaarlijks sterft in het natuurpark van Staatsbosbeheer ongeveer een derde van de populatie, deels door voedselgebrek. Een dier in de bio-industrie heeft gemiddeld een veel korter leven en minstens zo onnatuurlijk.
Het is waar dat velen tegenwoordig niet meer tegen de beelden kunnen van stervende en gestorven dieren. Dat maakt het lastig om in ons land te pleiten voor het herstel van een natuurlijk evenwicht door predatoren als de wolf te introduceren. Vossen worden bejaagd en weinigen zien de (ge)dode dieren daadwerkelijk, hoogstens als verkeersslachtoffer langs de kant van de weg.

Een dood en stervend dier is een drama. Het is jammer dat kinderen tegenwoordig nauwelijks nog geconfronteerd worden met het bestaan van roofdieren en prooidieren. Eten komt uit de fabriek en wordt je aangeboden via de supermarkt. Zou het de betrokkenheid van kinderen met de dieren uit de veehouderij niet vergroten als zij soms gedwongen worden om zich te realiseren dat voor elke vleesmaaltijd een dier gedood moet worden? Zou dat niet de educatieve functie kunnen zijn van het zien van een karkas? Dat een dier in de natuur in vrijheid leeft totdat een ander dier het verschalkt? En dat de wijze van leven in de overvolle stallen geen natuurlijke manier van leven is? Zouden kinderen uit de stad en het platteland niet beiden op dit punt nog veel kunnen leren? En dat de overheid de regels kan stellen om de natuurlijke manier van leven en met dieren om te gaan weer een kans te geven?