Op zich was het een evenwichtige rapportage waar beide partijen: de wethouder en de Groningse stadsduivenwerkgroep aan het woord werden gelaten.
In de reportage heeft wethouder Visscher het over een populatie van 6000 duiven in Groningen. Zij heeft Duke “faunabeheer”uit Lelystad officieel opdracht gegeven om 90% van de populatie te vergassen. Dit zijn volgens haar ongeveer 2000 duiven.
Janny Visscher beroept zich erop dat zij beleid uitvoert dat door haar voorganger was ingezet.
Dat is niet zo’n sterke redenatie, want al jaren praten beide partijen over het plaatsen van duiventillen, waarmee de duivenpopulatie door vervangen van de eieren onder controle zou worden gehouden. Plaatsing van de tillen wordt vertraagd door de gemeente door het weigeren van een vergunning.
Wel trekt de gemeente geld uit voor het wegvangen voor een prijs, waarmee gemakkelijk een til kan worden geplaatst.
Het is duidelijk dat de gemeente Groningen zelf een voor de hand liggende oplossing voor de stadsduivenoverlast traineert. De Partij voor de Dieren heeft wethouder Visscher hierop aangesproken in een brandbrief.
De Stadsduivenwerkgroep maakt het ondertussen voor haar imago niet gemakkelijker op doorin de zomermaanden, wanneer er meer dan genoeg voedsel is te vinden, het bijvoeren niet te staken. Een groter voeraanbod zorgt voor gezonder duiven, maar ook voor meer jongen.
De werkgroep kan haar geld beter besparen voor de exploitatie van de duiventil en het leiden van de stadsduiven naar die locatie.
Er is bovendien met een spoedmaatregel een stevige boete van 150 euro gezet op het bijvoeren van duiven. Jammmer dat die boete niet seizoensgebonden is: in de winter zou deze niet mogen bestaan. Het zou rechtvaardig zijn om die boete ook te geven aan mensen die in het voorjaar de eendjes voeren. Ook dat leidt tot dieronvriendelijke situaties in de paartijd.
Wie in deze kwestie helaas buiten schot blijft is de duivenmelker. Jaarlijks verdwalen er in Nederland honderdduizenden postduiven tijdens wedvluchten. Deze geringde duiven vestigen zich in steden en dorpen en zorgen aldaar voor ongeringde nakomelingen. Het percentage geringde duiven onder de stadsduiven varieert per stad en is mede afhankelijk van de vluchtroutes van wedstrijden met postduiven. In sommige steden bestaat zelfs wel 75% van de stadsduiven uit verdwaalde postduiven. De meeste duivenhouders willen hun verdwaalde huisdieren overigens niet meer terug, omdat er geen prijs of eer meer mee te behalen valt.
Een verbod van de dieronvriendelijke duivensport zou de aanvoer van nieuwe stadse zwerfduiven doen opdrogen, maar dat zie ik een SP-ster nog niet voorstellen.
